Waar doe ik het allemaal nog voor?

Wij ondernemers beginnen altijd vol passie aan het vormgeven van onze dromen en ambities. Die drive om het anders of beter te willen doen duwt ons naar voren. Vol energie. Vol enthousiasme. Met een bijna ontembare wil en werkethos.

Maar weken, maanden, jaren vergaan. Onder de druk van tijd, je bomvolle agenda, verwateren je dromen. Je ambities. Strategieën worden losgelaten. Je raakt stuurloos. Energie en enthousiasme ebt weg. Het werk bepaald wat je in privé doet. En niet andersom. Je wordt geleefd. En steeds vaker rijst de vraag; “Waar doe ik het allemaal nog voor? Moet ik niet iets totaal anders gaan doen?”

Bij mij bereikte dit gevoel 3 jaar geleden zijn hoogtepunt. Of beter gezegd, dieptepunt. Het was toen dat ik op het punt stond om mijn bedrijf van de hand te doen. Begrijp me niet verkeerd. Het bedrijf draaide ontzettend goed. Maar ik niet. En daarvoor was het allemaal niet bedoelt. Maar waarvoor dan ook alweer wel?

Covey zette mij aan het denken. “Begin with the end in mind”. Ik had helemaal geen idee meer wat het eind was. En al helemaal niet hoe dat einde eruit zou zien als het “af” was. Tot aan 3 jaar geleden was “the end” slechts een omzetdoelstelling.

Nieuwsgierig als ik ben begon ik me te verdiepen in de beschikbare literatuur, luisterde podcasts en volgde de voor mij interessante mensen. Ik besefte al snel dat ik handelde alsof mijn bedrijf het doel was. Maar na het bereiken van de doelstellingen raakte ik stuurloos. Maar “the end” zoals Covey het bedoelde, bereikte ik niet bij het behalen van mijn omzetdoelstelling. Ik begon ook te begrijpen dat ik mijn onderneming liever wilde behandelen als een infinite game. Dienstbaar aan mijzelf in plaats van andersom. Waarbij “the end” gesymboliseerd zou moeten worden door het hoogste doel. Oftewel, hoe zou het bedrijf eruit moeten zien zodat ik kan leven zoals ik wil leven? Dus op een manier waarop het bedrijf mijn privé ten volste ondersteund (en niet andersom). Op die manier zou de waarde van het bedrijf, voor mij, vele malen hoger zijn. Immers, daardoor is mijn bedrijf een verlengstuk van hoe mijn leven eruit moet komen te zien. En hoewel we sociale wezens zijn. Lopen we nog steeds het aller hardst voor ons eigen gewin en die van onze dierbaren. Daarvoor verzetten we bergen. En laat dat nu het gevoel zijn wat ik al een behoorlijke tijd kwijt was.

The end, symboliseert voor mij dus de invulling van mijn leven waardoor ik als persoon maximaal rendeer. Dat plaatje moest ik scherp krijgen om de regie weer te kunnen pakken. De energie weer op te wekken en vol passie weer de ondernemer van weleer te worden. Met mijn kenmerkende enthousiasme en drive.

Het bracht mij instaat om überhaupt weer echt betekenisvolle keuzes te maken. Keuzes in lijn met mijn privé doelen. Keuzes met impact. Lastige keuzes blijken dan ook ineens een stuk makkelijker. Sterke personele uitbreiding, een kantoor overnemen of een pand aanschaffen neemt risico’s met zich mee. Iets wat ik een paar jaar geleden lastig te overbruggen vond. Maar vanuit mijn privé strategie voelde dat anders. Het echte risico was; het risico lopen dat ik mijn privé ambities niet zou realiseren door klein te blijven of niet uit mijn comfort zone te komen. M.a.w. door het hebben van een duidelijk privé strategie ontstond er een grotere wil en bereidheid tot ontwikkeling. Een hoger doel verbonden aan mijn belangrijkste stakeholders, mijn katalysator, namelijk mijn gezin en ikzelf.

Ik ben de regisseur van mijn eigen leven, heb weer een duidelijk doel voor ogen en voel de passie om dit te realiseren. Dat is wat wij doen met De Privé Strategen.

 

(En dat voelt ontzettend lekker!)